La Bibia Piemonteisa – Leture bìbliche për Dominica 27 ëd Dzèmber 2020 – Prima dòp Natal

Letture bibliche: Salmo 147; Isaia 61-62:1-3; Galati 3:23-25; 4:4-7; Giovanni 1:1-18

Leture bìbliche: Salmo 147; Isaia 61-62:1-3; Galat 3:23-25; 4:4-7; Gioann 1:1-18 con le vos ëd Pàul Castlin-a, March Moretti, Màssim Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta.

Grassia e Vrità a son ëvnùe a nojàutri ‘d manera ùnica e suprema ant la Përson-a e l’euvra dël Signor e Salvator Gesù Crist. Cola-lì a l’é l’arvelassion definitiva che gnente a-j peul esse giontà o gavà vìa. Costa a l’é la confession ëd fede fondamental ch’a tèrmina la letura dël vangel ëd costa duminica. A l’é nen che cost’arvelassion a pija ‘l pòst ëd tut lòn ch’a l’é rivane da le Scriture Sante ebràiche, nò, ma a lo pòrta a compiment e a n’é l’integrassion. La “grassia” as opon pa a la “lege” (Torah), ma a l’é chila midema un tèrmin giurìdich ch’as relassion-a ‘d manera ch’as peul nen separeje. Ël Crist an salva da le conseguense ‘d nòstre trasgression a la Lege ‘d  Nosgnor e an deurb la stra a n’arnovà e gioiosa ubidiensa. Tut sossì a l’é selebrà ant le càntiche ‘d làude dla prima e sconda letura d’ancheuj, e dëspiegà ant la tersa. Apress d’avèj ëscotà coste leture, che Nosgnor av daga ‘d fonghé ancreus ant ël mëssagi ch’a dan.

I. Salm 147 – Che bel ch’a l’é canté ‘d làude a nòst Dé!

Ël mond dij mischërdent a fa finta ‘d nen savèj o a meprisa ‘l Dé ver e viv ch’a l’é arvelasse an Gesù Crist tut a travers ëd le Scriture Sante dël Testament Neuv e del Testament Vej. Coj che Nosgnor a l’ha salvà dal pecà e da soe conseguense, contut, a l’han tante rason per laudelo e ringrassielo per sèmper. Lor a l’han, an efet, fàit l’esperiensa concréta ‘d coma Nosgnor a-j variss l’ànima e a buta ‘n pé për lor ëd realità neuve. Con Nosgnor a l’han un rapòrt ëstrèit perché chiel a-j conòss për nòm. A l’han tocà con man soa providensa e l’abondansa dij sò don. Lor a lo làudo dzurtut për la sapiensa ‘d soa Paròla ch’a-j dà conossensa e sicurëssa për soa vita ‘d lor. Coste-si a son ëd ròbe ch’a trasparisso da cost Salm.

“Laudé Nosgnor! Che bel ch’a l’é canté ‘d làude a nòst Dé! A dà pròpi ‘d piasì! La làuda a-j conven. Nosgnor a l’é ‘n camin ch’ arcostruv Gerusalem e ch’a ‘rpòrta a ca j’esilià. A guariss coj ch’a l’han ël cheur dësfàit e ‘mbinda soe ferìe. A conta le stèile e a-j ciama tute për nòm. Quant ch’a l’é grand Nosgnor! Sò pòdej a conòss gnun confin! Soa sapiensa as peul nen mzuresse! Nosgnor a

I Valdesi, assediati a Roccapiatta nell’inverno 1689/90 trovano miracolosamente del grano sotto la neve e possono produrre del pane

sosten ij crasà ma a sbat a tèra ij gram. 7Canté vòstra ‘rconossensa a Nosgnor! Canté ‘d làude a nòst Dé con l’arpa! A l’é Chiel ch’a quata ‘l cél con ëd nìvole! A l’é Chiel ch’a pronta la pieuva për la tèra! A l’é Chiel ch’a fà chërse l’erba an sle colin-e! A l’é Chiel ch’a dà da mangé a le bestie servaje e ch’a nuriss ij croass quand ch’a crijo. Nosgnor a pija gnun piasì ‘nt la fòrsa d’un caval o ‘nt la potensa d’un guerié. Nò, Nosgnor a l’ha ‘d piasì an coj ch’a l’han ëd riguard për chiel an coj ch’a l’han fiusa ant sò amor ch’a ven mai a manché. Dà glòria a Nosgnor, òh Gerusalem! Canta ‘d làude a tò Dé, òh Sion! Përché Chiel a l’ha rinforsà le protession dij tò porton e a l’ha benedì ij tò fieuj ch’a stan al sicur ant la sità anvironà da murajon. A l’é Chiel ch’a sicura la pas ëd toa nassion e ch’a pasia toa fam con ël mej frument. Nosgnor a manda ij Sò òrdin për ël mond – quant ch’a l’é lesta Sòa Paròla! A l’é Chiel ch’a manda la fiòca tanme ‘d lan-a molzin-a. A l’é Chiel ch’a spatara la brin-a an sla tèra tanme ‘d sënner. A l’é Chiel ch’a tira le nos ëd tempesta tanme ‘d pere. Chi é-lo ch’a podrìa ‘rziste a Sò frèid? E peui, quand ch’a dà ‘n comand, tut as ëslingua. A manda ‘l vent e la giassa a fond. A l’é Chiel ch’a l’ha ‘rvelà Soa Paròla ai fieuj ëd Giacòb, ij Sò decret e Soe decision ai fieuj d’ Israel. A l’ha fàit tut sossì për gnun-e d’àutre nassion. Lor a conòsso nen Soe régole. Laudé Nosgnor!”.

II. Isaìa 61:10-11-62:1-3

La giustissia dont a parlo le Scriture Sante a l’é motobin da pì e ‘d mej ëd lòn che ‘l mond a ciama: “giustissia sossial” o lòn ch’i spetoma ch’an rendo ij tribunaj…

Për lesi tut. A i’é ëdcò la registrassion da scoté, con la musica! – Leggi tutto. C’è anche l’audio, con la musica!

Liberi dalla Legge? (Galati 3:25-27; 4:4-7) – Culto di domenica 27 dicembre 2020

Prima domenica dopo il Natale

Letture bibliche: Salmo 147; Isaia 61-62:1-3; Galati 3:23-25; 4:4-7; Giovanni 1:1-18

Essere sottoposti a delle leggi è un fardello intollerabile? Dipende, soprattutto se si tratta di leggi umane discutibili. In Galati 4:4 le Sacre Scritture ci dicono: “Quando è venuto il compimento del tempo, Dio ha mandato suo Figlio, nato da donna, sottoposto alla legge, perché riscattasse quelli che erano sotto la legge”. Il Salvatore Gesù Cristo ci libera dall’asservimento alla legge? Quali leggi e come? Che cosa intende? E’ quello che cercheremo di comprendere nella riflessione di oggi.

Nascere e vivere in questo mondo significa essere sottoposti inevitabilmente a diversi tipi di legge. Non possiamo in alcun modo sfuggirvi né scegliere diversamente. Vi sono le leggi che Dio ha stabilito per il funzionamento del creato, come la legge di gravità, quelle che comunemente sono chiamate: “leggi di natura”. Vi sono poi le leggi della nazione in cui viviamo. Che siamo d’accordo con esse oppure no, non osservarle vuol dire incorrere inevitabilmente a conseguenze per noi negative, secondo la legge della causa e dell’effetto.

Nel testo biblico sul quale riflettiamo quest’oggi, tratto dalla lettera dell’apostolo Paolo ai cristiani della Galazia, l’Apostolo parla della nascita del Salvatore Gesù Cristo in questi termini: “Dio ha mandato suo Figlio, nato da donna, sottoposto alla legge, perché riscattasse quelli che erano sotto la legge, affinché noi ricevessimo l’adozione” (Galati 4:4-5). Di quale legge si parla? Sentiamo quel testo nel suo più ampio immediato contesto.

“Ora, prima che venisse la fede noi eravamo custoditi sotto la legge, come rinchiusi, in attesa della fede che doveva essere
rivelata.
Così la legge è stata nostro precettore per portarci a Cristo, affinché fossimo giustificati per mezzo della fede. 
Ma, venuta la fede, non siamo più sotto un precettore (...)  quando è venuto il compimento del tempo, Dio ha mandato suo Figlio, nato da donna, sottoposto
alla legge, perché riscattasse quelli che erano sotto la legge, affinché noi ricevessimo l'adozione. 
Ora perché voi siete figli, Dio ha mandato lo Spirito del Figlio suo nei vostri cuori che grida: «Abba, Padre». 
Perciò tu non sei più servo, ma figlio; e se sei figlio, sei anche erede di Dio per mezzo di Cristo” (Galati 3:23-25; 4:4-7).

In questo testo, l’Apostolo ribadisce la verità fondamentale della fede cristiana, cioè che Dio, o meglio, l’eterno Figlio di Dio (che fa parte dell’Essere di Dio), è entrato in questo mondo come essere umano nascendo da una donna, quella che i vangeli identificano come Maria di Nazareth…

PER LEGGERE O ASCOLTARE TUTTO IL CULTO CLICCA QUI

La Bibia Piemonteisa – Leture bìbliche për Dominica 13 ëd Dzèmber 2020 – Tersa d’Advent

Leture bìbliche: Salm 126; Isaìa 61:1-4, 8-11; 1 Tessalonicèis 5:16-24; Gioann 1:6-8,19-28  con le vos ëd Pàul Castlin-a, March Moretti, Màssim Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta.

La càusa dla gòj e dl’arconossensa për la vnùa dël Signor e Salvator Gesù Crist a arson-a ant le leture bìbliche ‘d costa tersa duminica d’Advent. As trata ‘d na gòj ch’a marlipen-a a peudo comprende coj ch’a l’han mai fàit l’esperiensa dl’euvra dël Crist an soa vita ‘d lor. Pura, sto-sì a l’é n’anvit a doverté ‘l cheur a la maravìja ch’a l’é manifestà ant ël Salm 126 ch’i androma a lese. A l’era la maravìa ch’a l’avìo coj ch’a l’ero restà a boca doverta quand ch’a l’avìo vëdù l’artorn, ant la tèra dla promëssa, dij deportà. A l’é na promëssa ‘d na consolassion génita e ‘d varision për l’euvra dël Salvator, parèj coma ch’a l’é testimonià da la professìa d’Isaìa 61. A l’é l’invit a fé nòstra l’euvra ‘d Col ch’a ‘rsan-a tut an nojàutri: ànima, spirit e còrp, coma a lo nunsia l’Epìstola. Cost-sì a l’é ‘l mëssagi ch’a ‘rson-a, a la fin ëd nòstre leture, dal profeta darié, Gioann Batista, ch’an parla ant la letura dl’evangelista Gioann. Sentoma anlora.

I. Salm 126

An cost Salm, l’autor a làuda Nosgnor, ch’a l’é fedel a Soe promësse, për le maravije che Chiel a l’ha fàit për sò pòpol an fasend-lo artoné ant la tèra ch’a l’avìo arseivùa an ardità. A-j smijava nen

Il ritorno degli esiliati valdesi nel 1689

possìbil che cheicòsa parèj a podèissa capité, ma a l’é compisse pròpi coma a l’era stàit nunsià. Costa sì a l’é ‘l midém sens ëd maravija ch’a ciapa ‘l cristian quand ch’a vëdd rivé a la conversion a Gesù, ëd gent ch’as l’avìa mai pensasse. E a l’é ‘dcò la maravìja ‘d coj ch’a vëddo ‘l bon ésit ëd soe fatighe al sërvissi ‘d Nosgnor.

A në smijava nen vera ‘d vëdde j’esilià arportà da Nosgnor a Sìon. I j’ero pien d’alegrìa e i cantavo ‘d gòj. J’àutre nassion a disìo: “Che grande còse ch’a l’ha fàit për lor Nosgnor!”. Sensa dubi Nosgnor a l’ha fàit ëd còse maravijose për noi. I j’ero beà! Òh Nosgnor, fane torna vëdde la prosperità ‘d Sìon parèj ëd l’eva dij torent ch’a torna a dé vita al desert. Coj ch’a pioro për la fatiga ch’a fan për travajé la tèra, al mësson a crijeran ëd gòj. Coj ch’a pioro an portand ël sach ëd la smens për sëmné, a l’é sicur ch’a canteran ëd gòj quand ch’a ‘torneran an portand le gerbe dël forment.

II. Isaìa 61:1-4, 8-11

Coste antiche paròle dël profeta Isaìa a vëddo an prospetiva stòrica l’euvra dël Mëssìa coma col ch’a salva, lìbera, variss e consòla. La vnùa dël Mëssìa ant la përson-a e l’euvra ‘d Gesù Crist, a l’ha realisà costa professìa. Chiel a porterà a compiment l’euvra ch’a l’ha comensà a fé, an soa sconda vnùa. Sò pòpol a peul, ancheuj e ancora doman, laudé Nosgor con le paròle gioiose ch’a ven-o a la fin ëd cost test-sì.

“Lë Spirit dël sovran Signor a l’é an mi, përchè Nosgnor a l’ha sernume. A l’ha dame la comission ëd porté la bon-a neuva ai pòver, ëd giuté coj ch’a l’han ël cheur crasà, ëd proclamé la liberassion dij përzoné e ch’a vëdran torna la lus coj ch’a son an caden-e; ëd proclamé l’ann ëd grassia ‘d Nosgnor, ël di che nòstr Dé a farà giustissia, e ‘d consolé tùit coj ch’a son sagrinà. A tuti coj ch’a porto ‘l deul për Sion chiel a-j darà na coron-a an leu ‘d sënner, ël përfum ëd la festa an leu dël pior dël deul, ëd ròbe sfarsose an leu dël dëscorament. Ant la giustissia ch’a ‘rseivran, lor a saran coma ‘l grand rol che ‘l Signor a l’ha piantà për arvelé Sò splendrior. […] Përchè mi, ël Signor, i dago ‘n grand valor a la giustissia e i l’hai ‘n ghignon l’ingiustissia e la rapin-a. I arcompenserai mè pòpol përchè i son fedel. I farai con lor un pat ch’a dura për sèmper. Ij sò dissendent a saran famos an tra le nassion, ij sò fieuj an tra ij pòpoj. Tuti coj ch’a-j vëdran a arconosseran che ‘l Signor a l’ha benedije. I sarai pien ëd goj për Nosgnor, mè Dé, përché Chiel a l’ha ‘rvestime con la vestimenta dla salvëssa e festonà con ël mantel ëd la giustissia. I smijo a në spos con soa vestimenta ‘d nòsse, i smijo a na sposa ch’a porta sòa giòja. Nosgnor Dé a mostrerà soa giustissia a le nassion dël mond. Tuti a lo laudran! Soa giustissia a sarà coma ‘n giardin ant ël temp ëd le fior con ëd piante ch’a chërso daspërtut!”.

La Bibia Piemonteisa – Leture bìbliche për Dominica 6 ëd Dzèmber 2020 – Sconda d’Advent

   Leture bìbliche: Salm 85; Isaia 40:1-11; 2 Pero 3:8-15; March 1:1-8 con le vos ëd Pàul Castlin-a, March Moretti, Màssim Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta

Ël Dé ver e ch’a viv, col ch’a l’é arvelasse an Gesù Crist e che an Chiel i lo vëdoma ch’a agiss, a l’é pa ‘n déspota sensa pietà e ch’as peul nen prevëdde lòn ch’a farà. Cola lì a l’é la dëscrission ëd le divinità fàusse dij pagan. Nosgnor Dé a l’é gnanca na sòrt ëd Papà Natal, o Vej Talin, Barba st’Inver, bonass e ‘d mània larga. Nosgnor Dé a ten an savent echilibri giustissia e grassia, Lege e Vangel, fòrsa e dosseur. I trovoma cost prinsìpi ant le leture bìbliche d’ancheuj ch’a buto an evidensa le cobie: lege-grassia, giustissia e amor, pentiment e fede. Ëd cost echilibri an Dé i podoma sèmpre fidess-ne përchè Chiel a l’é ‘n Dé fedel. A l’é pròpi sòn ch’a l’é ‘d granda consolassion për ël cristian ch’as rapòrta con Chiel e coj-lì a son i prinsìpi medésim ch’a l’han da caraterisé nòstra vita.

I. Salm 85 – Orassion për la liberassion e ‘l dësvij

Ël caràter ëd Nosgnor Dé, com i lo trovoma arvelà ant ij tèrmin ëd l’Aleansa an tra Chiel e sò pòpol, a l’é dla giustissia la pì àuta. Giustissia a prevëd la sicura aplicassion ëd le sansion dissiplinàrie ch’a son fissà për tuti coj ch’a trasgredisso Soa Lege. An Dé, contut, l’aministrassion ëd la giustissia a l’é mai sensa pietà, ma a l’é sèmpre gropà, balansà, da Soa grassia e da Sò amor. Ël Salm 85 a sélebra cost prinsìpi l’ora ch’a a diciara la relassion ëstrèita ch’a-i é an Dé an tra giustissia, grassia, bontà, vrità, giustissia e pas.

“Nosgnor! Ti ‘t l’has vërsà con bondosità toe benedission su toa tèra; it l’has fàit torna sté bin Giacòb. It l’has përdonà le colpe ‘d Tò pòpol, it l’has ëstendù ‘n vel dzura tùit ij sò pecà. It l’has fàit chité tuta toa furia; it l’has tratnù toa giusta rabia. Adess variss-ne, Nosgnor, nòstr Salvator. Buta da banda toa rabia ancora na vira. Saras-to sèmper anrabià con nojàutri? Seguiteras-to a esse ‘nrabià ‘dcò con le generassion ch’a vniran? An arnovras-to nen la vita ‘ncora na vòlta, parèj che tò pòpol a peussa trové ‘n ti soa gòj? Fane vëdde tò amor fedel. Nosgnor! Acòrd-ne la salvëssa! I scotrai lòn che Nosgnor a l’ha da dì, përché Nosgnor a farà la pas con sò pòpol fedel, ma falo nen artorné a soa folairà. A l’é sicur che la salvëssa a l’é davzin-a a coj ch’a l’han ëd rispet për Nosgnor, parèj che nòstra tèra a sarà ‘mpinìa ‘d soa glòria. Amor sincer e fidelità a son ancontrasse; la liberassion e la pas a son ëvnusse ‘ncontra a l’han dasse ‘n basin. La fidelità a chërs da la tèra e la liberassion a varda dal cel. Èh, Nosgnor a vërserà con abondansa Soe benedission e nòstra tèra a darà sò mësson. La liberassion a marcia dë ‘dnans a Chiel e a-j pronta la stra“.

II. Isaìa 40:1-11 – Nosgnor a consòla sò pòpol

Falosa e trompeusa a l’é a consolassion ch’a ven dal chërde ant un Dé ‘d conveniensa ch’as chërd ch’a tòlera, giustìfica e perdon-a tut, e lolì an sla bàse ‘d n’amor ch’a l’é nen tant precisà. Consolassion génita a l’é cola ch’a ven da ‘l chërde ant un Dé ch’as peul fidess-ne, ch’a rispeta ij pat e, coma ch’a l’é fortì ant le Scriture Sante, ch’a prend an sù chiel medésim le conseguense penaj ëd nòstre trasgression, përchè Soa grassia a peussa ess-ne dàita.Tut sossì Nosgnor a l’ha prontalo travers tuta la stòria dla salvassion, e dël tut sicur a l’é ‘l compiment ëd Soe promësse. Sossì a l’é lòn ch’a proclama ‘l profeta Isaìa ant ël capìtol 40 ‘d sò lìber.

“Consolé, consolé mè pòpol” a dis vòst Dé. Parlé al cheur ëd Gerusalem e nunsieje che ij sò di ‘d servitù a son rivà a la fin, ch’a l’é staje përdonà soe colpe, ch’a l’ha arseivù da Nosgnor na retribussion dobia për tùit ij sò pecà”. Scoté! A l’é quaidun ch’a crija: “Pronté ‘nt ël desert la vìa che ‘l Signor a l’ha da passeje, ant la vàuda spianeje na stra a nòst Dé. Aussé ‘l livel ëd j’avalament, sbassé ij mont e le colin-e; che ij teren rudi a dvento na spianada, che ij vir ëd le stra a sio drissà. Anlora a sarà arvelà la glòria ‘d Nosgnor, e tuti ansema a vëdran che Nosgnor medesim a l’ha parlà”. Na vos a dis: “Fà na crija!“. E n’àutra a rëspond: “Che crija hai-ne da fé?” . “Proclama che tuti a son coma d’erba. Soa blëssa a svaniss tòst tanme le flor ant ij camp. L’erba a sëcca e la fior a anfiapiss sota ‘l bof ëd Nosgnor. Pròpi parèj a l’é con la gent!” L’erba a sëcca e la fior a ‘nfiapiss, vera, ma la paròla ‘d nòstr Dé a dura për sèmper”. Monta an s’ na montagna bin àuta, ti ch’it pòrte ‘d bon-e neuve a Sion; àussa bin fòrta toa vos, ti ch’it pòrte ‘d bon-e neuve a Gerusalem. Crija, gnun-e tëmme! Dije a le sità ‘d Giuda: “Tò Dé a l’é ‘n camin ch’a riva!” . Nosgnor a riva con potensa, con la fòrsa ‘d sò brass chiel a dòmina sovran dzura tute le còse. A lo compagna ‘l frut ëd soa vitòria; a-j van danans ij sò trofé. Tanme ‘n bërgé chiel a pastura sò strop: A pija ‘n brass j’agnej, a-j pòrta strèit al pét, a compagna con soen le feje ch’a dan ël làit, a pòrta a ‘n brass j’agnej, a-j pòrta strèit al pét, a compagna con soen le feje ch’a dan ël làit”.

Për lesi tut. A i’é ëdcò la registrassion da scoté, con la musica! – Leggi tutto. C’è anche l’audio, con la musica!

Il Ministero di Grazia e Giustizia (Marco1:1-8) – Culto di domenica 6 dicembre 2020

Seconda domenica di Avvento

Letture bibliche: Salmo 85; Isaia 40:1-11; 2 Pietro 3:8-15; Marco 1:1-8

Il “ministero di grazia e giustizia”. Ecco un abbinamento interessante che pure risponde a criteri biblici. Non vi può essere, infatti, grazia senza giustizia, Evangelo senza Legge, Fede senza Ravvedimento, e viceversa. Quanto spesso oggi si sente proclamare, però, l’uno senza l’altro! Non così l’annuncio dell’Antico e del Nuovo Testamento che vediamo espresso nel testo biblico che esaminiamo oggi: l’appello al ravvedimento che prepara, con Giovanni Battista, quello di Gesù.

La venuta del Salvatore Gesù Cristo non è stata improvvisa ed inaspettata. Il suo luogo ed il suo tempo corrispondono esattamente a quanto il Signore Iddio, nella Sua sapienza, aveva pianificato: “…quando giunse la pienezza del tempo, Dio mandò suo Figlio, nato da donna, nato sotto la legge” (Galati 4:4), cioè arrivato il momento stabilito, quello appropriato, giusto. A quel momento Iddio giunge attraverso un’attenta preparazione. La storia dell’antico popolo di Israele ed il messaggio dei profeti ne segnano le tappe. Tutto è finalizzato all’avvento del Cristo, il Messia: la Legge ed i Profeti, ma anche gli altri scritti dell’Antico Testamento. Giovanni, il battista [cioè il “battezzatore”] è l’ultimo dei profeti, l’ultima autorevole voce dell’Antico Testamento. Il suo aspetto, la sua vita, il suo messaggio inequivocabilmente lo manifestano come tale.

In che modo Giovanni prepara l’avvento imminente del Salvatore Gesù Cristo nella sua generazione? In che modo egli prepara il cuore e la mente delle persone all’annuncio dell’Evangelo, la buona notizia della grazia di Dio per tutti coloro che accolgono la Persona di Gesù Cristo? Ascoltate come lo descrive, sinteticamente ma in modo efficace, l’evangelista Marco.

“Il principio dell’evangelo di Gesù Cristo, il Figlio di Dio. Come sta scritto nei profeti: «Ecco, io mando il mio messaggero davanti alla tua faccia, il quale preparerà la tua via davanti a te. Vi è una voce di uno che grida nel deserto: “Preparate la via del Signore, raddrizzate i suoi sentieri”». Giovanni comparve nel deserto, battezzando e predicando un battesimo di ravvedimento, per il perdono dei peccati. E tutto il paese della Giudea e quelli di Gerusalemme andavano a lui, ed erano tutti battezzati da lui nel fiume Giordano, confessando i loro peccati. Or Giovanni era vestito di peli di cammello, aveva una cintura di cuoio intorno ai lombi e mangiava locuste e miele selvatico. E predicava, dicendo: «Dopo di me viene uno che è più forte di me, al quale io non sono degno neppure di chinarmi a sciogliere il legaccio dei suoi sandali. Io vi ho battezzati con acqua, ma egli vi battezzerà con lo Spirito Santo»”.

Giovanni, predica “un battesimo di ravvedimento per il perdono dei peccati”. Egli mette chiaramente davanti al suo uditorio, ribadendolo, ciò che Dio esige da tutti nella Sua legge morale. E’ la stessa Legge morale impressa (ma soffocata) nella coscienza di ogni creatura umana e proclamata in modo sintetico dal Decalogo. Giovanni fa prendere loro coscienza delle loro gravi inadempienze del suo uditorio, delle fatali conseguenze che comportano. Sono conseguenze che nessuno può evitare o rimediare da solo senza uno speciale intervento di Dio…

PER LEGGERE O ASCOLTARE TUTTO IL CULTO CLICCA QUI

La Bibia Piemonteisa – Leture bìbliche për Dominica 22 Novèmber 2020 – Ël Crist a l’é Rè – Última Duminica apress la Pancòsta

Leture bìbliche: Salm 100; Esechiel 34:11-24; Efesin 1:15-23; Maté 25:31-46 con le vos ëd Pàul Castlin-a, March Moretti, Màssim Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta.

A l’é Nosgnor Dé medésim che, an soa sovranità, a stabiliss, conform a sò caràter, lòn ch’a l’é ver, giust e bon. Dé a lo diciara e a na da la definission e, ëd conseguensa, a l’é Chiel ch’a stabiliss lòn ch’a l’é fàuss, cativ e nen giust. Da lòn, Chiel, an soa santità, as na dësferensia. A l’é për lòn che, dàit che chiel a l’ha stabilì ij criteri ëd lòn ch’a l’é ver, giust e bon, Dé a giùdica e a fà ‘d sante discriminassion. L’istess, Chiel a mostra ‘d fé parèj a le creature uman-e, creature moraj e dotà ‘d responsabilità. Ij sò fieuj a l’han, donca, ël dover e ‘l dirit ëd giudiché, ëd fé ‘d distinsion, ëd disserne e discriminé an sla base dij Sò criteri, e lor medésime a saran parèj giudicà. Minca n’esse uman a sarà giudicà da Nosgnor an sla base ‘d coj criteri-lì. Sossì a l’é lòn che Nosgnor Gesù Crist a proclama ant la quarta letura bìblica d’ancheuj, anté che chiel a parla dël Giudissi Darié, ch’a a vëdrà la separassion ëd coj ch’a saran trovà conform a Soe sante Lej e tuti j’àutri. Ant la tersa letura, ciapà da l’epìstola a j’Efesin, l’Apòstol a prega che Nosgnor a daga, ai sò letor, lë spirit ëd conossensa, disserniment e sant giudissi, “ch’av daga ‘d saviëssa spiritual e d’arvelassion për conòss-lo sèmper mej”. Ant la sconda letura, ciapà dal lìber dël profeta Esechiel, i vëdoma coma Dé medésim a farà ‘n giudissi e na discriminassion an tra sò pòpol. A-i é n’arson ëd sossì ant ël Testament Neuv, andoa ch’a l’é scrit: “Përchè a l’é temp che ‘l giudissi a comensa da la cà ‘d Nosgnor. E se a comensa da nojàutri, cola ch’a sarà la fin ëd coj ch’a ubidisso nen a l’Evangeli ‘d Nosgnor?” (1 Pero 4:17). La prima letura a arconòss, an laudandlo, ël dirit ëd Nosgnor Dé a regné e a esse servì con gòj e arconossensa.

I.

Salm 100. Ch’a seurto d’aclamassion a Nosgnor da tuta la tèra!

Ël Salm 100 a l’é ‘n cant pcit ma satì ‘d gòj e d’arconossensa anvers a Dé. An evidensa i-i trovoma l’esortassion:  “Arconòsse che ‘l Signor a l’é Dé!”. A l’é Chiel ël Creator. A l’é Sò ël dirit ëd fé ‘d lege e ‘d giudiché. Tut lòn ch’a fà a l’é bon e giust e ‘l mej për nojàutri as trova ant l’esse an armonìa a soa volontà arvelà.

Ch’a seurto d’aclamassion a Nosgnor da tuta la tèra! Rendije l’adorassion con gòj! Vnì dë ‘dnans a chiel an cantanda d’argiojissansa. Arconòsse che ‘l Signor a l’é Dé! A l’é chiel ch’a l’ha creane, e nojàutri i soma ij sò; i soma sò pòpol, lë strop che chiel a men-a an pastura. Intré për ij portaj ëd sò templi am rendendje grassie! Esaltelo! Benedì sò Nòm. Përchè Nosgnor a l’é brav, e sò amor a dura për sèmper. Nosgnor a l’é fidel për ij sécoj dij sécoj.

II. Esechiel 34:11-24 – Ël bon bërgé

Nosgnor Dé a l’é stàit, a l’é e sèmpre a sarà fedel a tute le promësse ch’a l’ha fàit e ch’a l’ha angagiass-ne. Nen parèj a l’é sèmper con sò pòpol, malgré ch’a sìa stàit ciamà a rende ‘n sërvissi fedel a Dé. Soens, an efet, ël pòpol ëd Nosgnor as dimostra dzubidient e ij sò angagg a-j onora pa. A l’é per lòn che Nosgnor a lo giudica, a lo conda-a e a lo castiga. Nosgnor a l’ha da confrontesse a l’infidelità dij bergé ‘d sò pòpol…

Për lesi tut. A i’é ëdcò la registrassion da scoté, con la musica! – Leggi tutto. C’è anche l’audio, con la musica!

La Bibia Piemonteisa – Leture bìbliche për Dominica 15 Novèmber 2020 – Duminica apress la Pancòsta ch’a fà 24

Leture bìbliche: Salm 123; Giudes 4:1-9; 1 Tessalonicèis 5:1-11; Maté 25:14-30

Le leture bìbliche de sta duminica-sì a buto an evidensa coma che ‘l travaj che Nosgnor a l’ha dane da fé coma cristian an ësto mond a l’é soens malfé e grev. As trata ‘d travajé për dejé andré sto mond gram a chiel ch’a n’é ‘l padron! Coma ch’an na parla la quarta letura d’ancheuj, për fè cost travaj a l’é pa che chiel a l’ha lassane sens’arsorse! A minca un ëd nojàutri Nosgnor a l’ha fidane na comission conform a j’abilità e talent che chiel a l’ha dane. Sto fàit-sì a l’ha da cissene a travajé con fiusa e speransa. A-i è gnun motiv për ess-ne dëscoragià o, pes, për esse gargh: costa sì a l’é l’esortassion ëd la tersa letura. Nosgnor Gesù Crist, coma ch’a l’ha promëttune, a tornerà e a porterà a compiment sicur soa euvra. Gnun a peul dì che l’é nen a l’autëssa ‘d cost travaj, gnanca le fomne, coma Débora che, com i vëdoma ant la sconda letura a l’è ciamà da Dé a esse na profetëssa e ‘n giùdes an Israel. La prima letura, finalment, an parla che soens andoa ch’is trovoma a-i é tanti nemis ëd la càusa ‘d Nosgnor ch’an dan ëd sagrin. A l’è per lòn che lë scritor d’ës Salm a prega Nosgnor con umiltà ch’a-i daga fòrsa.

I.

Prima letura. Ël chërdent a sà che na granda umiltà a l’é ‘l contegn ël pì convenévol ch’as ha da tense ‘dnans a Dé. Ël chërdent as rend cont, an efet, ëd la majestà, potensa e grandëssa ‘d Nosgnor. A sà che chiel a dipend an tut e per tut da Dé. As ancalerìa gnanca a adresseje la paròla an preghiera, s’a fussa nen che Dé medésim a lo ciama a avzinessje con fiusa. Ant ël Salm 123 lë scritor as paragon-a a ‘n serv ëdnans a sò padron. An cost mond, contut, ël chërdent as treuva anvironà da ‘d gent ch’a l’ha tut n’àutr contegn ëdnans a Dé, visadì arogansa, empietà, dëspressi e dësfida – l’istess che tanti soens a adresso ai chërdent medésim. Costa-sì a l’é na ben trista situassion ch’a lo sagrin-a nen pòch. A l’é parèj che ‘l chërdent a ciama a Nosgnor ëd podèj trovene ‘n pò d’arlass.

Psalm 123

“Anvers ëd ti, ch’it ëstas ant ël cel, i àusso ij mè euj. Tant coma ij serv a ten-o j’euj fiss an sle man ëd sò padron, e coma la serventa a ten j’euj fiss an sle man ëd soa padron-a, parèj i tnoma j’euj fiss an sël Signor, nòst Dé, fin ch’a l’àbia pietà ‘d nojàutri. Nosgnor! Ábie pietà ‘d nojàutri, àbie pietà, ch’i n’oma pro d’esse meprisà. Nòstra ànima a na peul pì dle schergne ch’an fan la gent superba, dl’insolensa ‘d coj ch’an mepriso“.

II.

Sconda letura. Le fomne a gòdo ‘d n’àuta considerassion a j’euj ëd Nosgnor, tant che Chiel a ciama ‘dcò ‘d fomne a ‘d responsabilità le pì àute. A l’é nen sèmpre parèj për j’òm ch’a vorìo tense l’onor mach për lor. Sossì a l’é ‘l cas ëd Débora, che Dé a l’avìa daje an Israel la mansion ëd profetëssa e giùdes. A l’é parèj che la gent as adressava pròpi a chila për arsèive ‘d consej e sentense quand ch’a-i era ‘d dëscòrdie da rangesse. A ven-o da chila fin-a quand ch’a l’avìo da ciamé ‘d conséj ëd coma fé con ij Filisté ch’a-j dasìo an continuassion ëd sagrin e ch’aj crasavo grev. Ant ël cas ch’i lesoma ancheuj Débora  a-j cissa a fé la guèra ai Filisté e che cola assion armà a l’avrìa avù ‘n bon ésit. A-i avìsa contut ëd nen vantesse tant, j’òm, ëd cola vitòria, përché la glòria ‘d cola vitòria a sarìa peui nen ëstàita për soa vajansa ‘d lor, dagià che Nosgnor a l’avrìa butà ij sò nemis “ant le man ëd na fomna”!

Giùdes 4:1-9 –  Débora e Barach

“Mòrt ch’a l’era Èod, j’israelita a son tornà a ofende Nosgnor con soa cativa condòta. Nosgnor, anlora, a l’ha faje tombé ‘nt le man ëd Iabin, ël rè canané ch’a regnava a Hasor. Ël general an

                                       Deborah

cap ëd soa armada a l’era Sisara e a stasìa a Haroset Hagoim. Iabin a l’avìa neuvsent chèr ëd guèra e a l’avìa crasà sensa pietà j’Israelita për vint agn. Anlora j’Israelita a l’han crijà a Nosgnor ch’a-j giutèissa. An col temp-lì a fasìa da giùdes la profetëssa Débora, fomna ‘d Làpidot. A dasìa soe sentense sota ‘d palmissi che për lòn a j’ero ciamà: “ij palmissi ‘d Débora”, an tra Rama e Betel, ant le montagne d’Efraim. A l’era lì che j’Israelita a montavo për consultesse con chila quand ch’a l’avìo ‘d plente. Débora a l’ha mandà a ciamé Barach, fieul d’Abinoam, da Chedes an Neftali. A l’ha dije: “Ël Signor, Dé d’Israel, a comanda sossì: ‘Buta ansema mila òm ëd le tribù ‘d Neftali e ‘d Zabulon e menje al Mont Tabor. I farai che Sisara, general an cap ëd l’armada ‘d Jabin, con ij sò chèr ëd guèra e soe trupe, a ven-o fin-a a ti al fium Chison; a l’é là ch’i-j farai tombé an toe man.Barach a l’ha rësponduje a Débora: “S’it ven-e con mi, i j’andrai, ma s’it ven-e pa con mi, i j’andrai nen”. Débora a l’ha replicà:”It compagnerai, ma la glòria ‘d costa campagna a sarà nen la toa, da già che Nosgnor a butrà Sisara ‘nt le man ëd na fomna”. Anlora Débora a l’é aussasse e a l’é andàita con Barach a Chedes.“.

Për lesi tut. A i’é ëdcò la registrassion da scoté, con la musica! – Leggi tutto. C’è anche l’audio, con la musica!

Talenti da investire in attesa del Suo ritorno (Matteo 25:14-30) – Culto di domenica 15 novembre 2020

Ventiquattresima domenica dopo Pentecoste

Testi biblici: Salmo 123; Giudici 4:1-7; 1 Tessalonicesi 5:1-11; Matteo 25:14-30

La Scrittura dice: “quelli che ha predestinati, li ha pure chiamati; quelli che ha chiamati, li ha pure giustificati; e quelli che ha giustificati, li ha pure glorificati” (Romani 8:30). Coloro che Dio accoglie per grazia presso di sé, Egli pure li chiama a impegnarsi per l’avanzamento del regno di Dio in questo mondo. Li lascia però, a far questo, solo alle proprie forze ed iniziative? No, per  questo lavoro Dio li fornisce di tutte le risorse necessarie per svolgere efficacemente i compiti ai quali li ha chiamati. Essi devono scoprirle, svilupparle e farle fruttare. Questo è ciò di cui tratta la parabola di Gesù che considereremo quest’oggi: la Parabola dei Talenti.

In alcuni saggi sistemi scolastici c’è la figura dell’orientatore professionale. Esamina l’andamento scolastico dello studente, guarda quali sono i suoi punti forti e dialoga con lui per scoprire quali siano i suoi desideri, quali cose sappia fare meglio, i suoi talenti ed inclinazioni ecc. Alla fine consiglia quali scuole o quali mestieri sarebbero più adatti per lui per il suo futuro. Quante volte, infatti, ci accorgiamo, magari dopo molto tempo, di avere frequentato una scuola od avere intrapreso una professione che proprio non faceva per noi? Ciascuno di noi, infatti, abbiamo talenti ed inclinazioni che segnalano la nostra vocazione e che vanno sviluppati, investiti. La parola “talento” è entrata a far parte del nostro vocabolario proprio a causa della parabola che un giorno Gesù aveva raccontato ai Suoi discepoli in Matteo, al capitolo 25. E’ quella che oggi è sottoposta alla nostra attenzione. Ascoltiamola.

“Inoltre il regno dei cieli è simile a un uomo che, partendo per un viaggio, chiamò i suoi servi e affidò loro i suoi beni. A uno diede cinque talenti, a un altro due e a un altro uno; a ciascuno secondo la sua capacità; e subito partì. Ora colui che aveva ricevuto i cinque talenti, andò e trafficò con essi e

Ciascuno ha il suo talento

ne guadagnò altri cinque. Similmente anche quello dei due ne guadagnò altri due. Ma colui che ne aveva ricevuto uno, andò, fece una buca in terra e nascose il denaro del suo signore. Ora, dopo molto tempo, ritornò il signore di quei servi e fece i conti con loro. E colui che aveva ricevuto i cinque talenti si fece avanti e ne presentò altri cinque, dicendo: “Signore, tu mi affidasti cinque talenti; ecco, con quelli ne ho guadagnati altri cinque”. E il suo signore gli disse: “Bene, buono e fedele servo; tu sei stato fedele in poca cosa; io ti costituirò sopra molte cose; entra nella gioia del tuo signore”. Poi venne anche colui che aveva ricevuto i due talenti e disse: “Signore, tu mi affidasti due talenti; ecco, con quelli ne ho guadagnati altri due”. Il suo signore gli disse: “Bene, buono e fedele servo; tu sei stato fedele in poca cosa; io ti costituirò sopra molte cose; entra nella gioia del tuo signore”. Infine venne anche colui che aveva ricevuto un solo talento e disse: “Signore, io sapevo bene che tu sei un uomo aspro, che mieti dove non hai seminato e raccogli dove non hai sparso; perciò ho avuto paura e sono andato a nascondere il tuo talento sotto terra; ecco te lo restituisco”. E il suo signore rispondendo, gli disse: “Malvagio e indolente servo, tu sapevi che io mieto dove non ho seminato e raccolgo dove non ho sparso; tu avresti dovuto affidare il mio denaro ai banchieri e così, al mio ritorno, l’avrei riscosso con l’interesse. Toglietegli dunque il talento e datelo a colui che ha i dieci talenti. Poiché a chiunque ha, sarà dato e sovrabbonderà, ma a chi non ha gli sarà tolto anche quello che ha. E gettate questo servo inutile nelle tenebre di fuori. Lì sarà il pianto e lo stridor di denti” (Mt. 25:14-30)..

Questa parabola si colloca nella sezione del vangelo dove Gesù risponde alle domande dei Suoi discepoli al riguardo del Suo promesso ritorno. Gesù li ammonisce di stare in guardia perché…

PER LEGGERE O ASCOLTARE TUTTO IL CULTO CLICCA QUI

La Bibia Piemonteisa – Leture bìbliche për Dominica 8 Novèmber 2020 – Duminica apress la Pancòsta ch’a fà 23

Leture bìbliche: Salm 78:1-7; Giosuè 24:1-28; 1 Tessalonicèis 4:13-18; Maté 25:1-13

con le vos ëd Pàul Castlin-a, March Moretti, Màssim Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta.

“Noi i vorsoma pa, frej e seur, ch’i reste ant l’ignoransa”. La fòrsa dla fej ebràica e cristian-a a sta ant l’istrussion. Dé a l’é Pare e Magìster ch’a mostra ai sò fieuj e fije ij fàit ëd la vita e coma rëspondje. A àussa ‘l vel ch’a jë stërma da nòstra vista, nojàutri i na pijoma cossiensa e i na rëspondoma ‘d conseguensa. Costa conossensa, peuj, i la passoma anans ai nòstri fieuj e fije, naturaj e spirituaj, e sossì da generassion a generassion. A l’é sossì ch’an presenta ancheuj ël Salm ëd costa sman-a, le paròle dariere ‘d Giosuè, l’apòstol Pàul e Gesù midem. As trata ‘d na paròla d’arvelassion ch’a ispira speransa, fiusa an Nosgnor e fòrsa.

I. Salm 78:1-7

Nosgnor Dé a l’é për nojàutri Pare e Magister, e, an cola fonsion-lì, chiel a l’ha soèn për ij sò fieuj e fije, për lor as buta volenté a disposission. Con lor chiel a parla, comunica, a-j compagna, a-j men-a anans, a-j arpròcia për sò bin ëd lor.  Lor a lo scoto con atension e fiusa. A son dispòst a amprende. Nosgnor Dé a l’é n’esempi e ‘n model ëd comunicassion per ij pare e le mare cristian anvers ij sò fieuj, naturaj o spirituaj ch’a sìo. Sossì as arpet da generassion a generassion për ël pòpol ëd Nosgnor. A l’é sossì ch’a l’é butà an evidensa ant la prima part dël Salm 78 ch’i andoma a sente adess.

“Fà ‘tension, mè pòpol, a mia istrussion! Scota le paròle ch’it diso. I canteraj na canson ch’a dà sapiensa. I faraj ëd considerassion ancreuse an sij temp antich. Lòn ch’i l’oma sentù e amprendù, lòn ch’ ij nòstri vej a l’han contane, i lo stërmeroma nen ai nòstri fieuj. I contëroma a la generassion ch’a ven ëd lòn che Nosgnor a l’ha fàit e ch’a l’é degn ëd làude. I-j conteroma ‘d sòa fòrsa e dle maravije ch’a l’ha fàit. Nosgnor a l’ha stabilì un pat con Giacòb, a l’ha fissà na lej an Israel. A l’ha comandà ai nòstri vej ‘d fé conòsse ai sò fieuj lòn che chiel a l’ha fàit, parèj che le generassion ch’a vniran, ij fieuj ch’a son ancora da nasse, a peudo conoss-lo. Lor a vniran grand e, a sua vira, a conteran ëd sòn ai sò fieuj. Anlora ‘dcò lor a duvertran ël cheur a Nosgnor. A dësmentieran nen j’euvre ‘d Nosgnor e a scotran lòn che Nosgnor a comanda”.

II. Giosué 24:1-3; 14-25

Mosè a l’era n’òm dël tut consacrà a Nosgnor. La paròla che chiel a l’avìa arseivù da Dé, chiel a la trasmët torna a sò fieul ant lë spirit, Giosuè, ch’a lo rendrà peui sò fidà sucessor e cap dël pòpo ëd Nosgnor…

Për lesi tut. A i’é ëdcò la registrassion da scoté, con la musica! – Leggi tutto. C’è anche l’audio, con la musica!